Męskie łzy

Męskie łzy

Wiatr skowyczał w koronach drzew jak zbity pies. Zimne, jesienne

strugi deszczu wciskały się pod wysoko podniesiony kołnierz kurtki,

jednak Maks z uporem szedł naprzód, jak automat, kopiąc pustą,

puszkę po piwie. Osaczony natłokiem myśli, rozpamiętywał tragedię,

która dotknęła go dzisiaj.

- Dlaczego? Dlaczego?- Przecież zawsze wyśmiewała się z Oskara.,

nazywając go napakowanym cyborgiem o ptasim móżdżku. Mówiła

że ma alergię na takich typków i, że Maks jest najwspanialszym

chłopakiem na świecie. A dziś, nagle powiedziała:

- Zrywam z tobą. - i po prostu odeszła

Maksowi zrobiło się ciemno w oczach, a w gardle stanęła mu olbrzymia

gula i nie mógł wykrztusić słowa. Kiedy ochłonął, Dora zniknęła

właśnie w drzwiach szkoły.

Stał więc na szkolnym boisku niczym słup soli.

- Stary! Wrzeszczę i wrzeszczę. Ogłuchłeś czy co?— Paweł, najlepszy

przyjaciel, z rozmachem klepnął go w ramię.

- Nie... co? nie…

- Co się dzieje Maks? Jesteś blady jak ściana-Paweł nie dawał za wygraną.

- Zerwała ze mną. O Chryste! Dlaczego? Ja ją kocham! Kocham! -

Maks powtarzał te słowa jak mantrę.

- Ha, ha! Co ty bredzisz? Dora? Wy? Najwspanialsza klasowa para,

papużki nierozłączki, miłość po grób. – Paweł roześmiał się. Na mózg ci padło?

- Zostaw mnie, nie chce mi się żyć – Maksowi jakby z trudem przychodziło wypowiadanie tych słów.

- O rany! Nie martw się! "Za babami nie trafisz" - jak mawia mój

ojciec - już poważnie powiedział Paweł i dodał:

- Zobaczysz, wszystko będzie ok, a teraz chodź, bo spóźnimy się na

matmę.

Ale nie było ok. Jednocześnie z dźwiękiem dzwonka lawina

gimnazjalistów runęła do szatni. Maks chciał podejść do Doroty,

pogadać, poprosić o wyjaśnienia, ale nagle jak spod ziemi zjawił się

 - ten napuszony paw - Oskar. Dora uśmiechnęła się radośnie i razem

ruszyli w stronę parku.

- Nie przejmuj sie stary. Jeżeli Dora wycięła ci taki numer, to znaczy,

że nie jest ciebie warta - wykrzyknął Paweł nieodstępujący przyjaciela.

Chodź, pójdziemy do mnie i posłuchamy czadowej muzy. Mam ekstra

nowe...

- Dzięki Paweł. Pójdę do domu – odpowiedział Maks i szybko pożegnał kumpla.

Do domu jednak nie doszedł. Długo tułał się po mieście nie wiedząc ani dokąd, ani po co idzie.

Listopadowy wieczór wypełnił ciemnością alejki parku. W skowyt wiatru

i szum zacinającego deszczu wdzierał się, co chwila, łoskot puszki kopanej przez chłopaka po żwirowej ścieżce. Z odrętwienia wyrwał Maksa uporczywy terkot komórki.

· Synu, gdzie jesteś? Natychmiast wracaj do domu. Telefonował

Paweł. Wiemy wszystko. - Głos ojca był donośny jakby stał obok.

- Nie wrócę - pomyślał Maks. Nie wytrzymam dociekliwego spojrzenia taty i jego ironicznych przycinków – „Chłopie, przecież masz piętnaście lat. Chyba nie rozryczysz się jak baba? Taką miłość przeżyjesz jeszcze nie raz, nie dwa i sam będziesz się z tego śmiał.”

- Ale mama? Nie, nie mogę jej tego zrobić. Jej słabe serce nie zniosłoby utraty syna...

Kiedy wszedł do domu mama westchnęła głęboko i powiedziała:

- Synku, kolacja gotowa. Zjedz i do łóżka. Jesteś przemoczony do

suchej nitki, jeszcze się rozchorujesz.

Ojciec nie odezwał się nawet słowem. Maks z trudem przełknął kilka

kęsów, upił łyk herbaty i poszedł do swojego pokoju. Dopiero tu, w

sinej smudze światła docierającego z ulicznej latarni, rzucił się na

łóżko i zaczął płakać. Płakał długo.

Nie usłyszał odgłosu otwieranych drzwi i nie widział ojca, który usiadł

na brzegu tapczanu i cicho powiedział:

- Płacz synu, płacz. Będzie ci lżej na duszy. Prawdziwy mężczyzna nie

musi wstydzić się łez. Byłem w twoim wieku kiedy przeżywałem to samo co ty teraz. Moja mama powiedziała wtedy, że „łzy oczyszczają duszę”.

Maks wtulił się w ojcowskie ramię szukając ukojenia.

Nad jego głową płynęły łagodne słowa taty:

Pamiętaj zawsze, że życie jest piękne! Trudne, ale aż do bólu, aż do kości piękne.

Warszawa

listopad 2006